Na Ukrainie żydzi w ukraińskich mundurach wojskowych świętują krwawe Pesach - Israeli News Life twierdzi, że mogą to  być zarówno lokalna diaspora, jak i  przybysze z Izraela, których na Ukrainie dziś nie brakuje.  Dodaje, że projekt drugiego Izraela na Ukrainie jest pośród żydostwa znany od dawna i był popularny już za czasów kabalisty rabina Schneersona, zmarłego w 2004r. 

 

W tym roku żydowskie święta rozpoczynające się 14 dnia miesiąca nisan kalendarza mojżeszowego, czyli 15 kwietnia, będą trwały do 23 kwietnia. To tradycyjny czas odwiecznych, okrutnych rytualnych mordów, dokonywanych przez żydów na chrześcijańskich dzieciach, które były i są krzyżowane, a następnie rytualnie okaleczane specjalnymi cięciami oraz nakłuciami, aż wypłynie z nich wszystka krew.

 

 

 

Nie jest to "teoria spiskowa", tylko niewątpliwy fakt potwierdzony wielokrotnie na przestrzeni stuleci, a opisany dokładnie w przetłumaczonej także na język polski książce "Krwawa Pascha" autorstwa dr Ariela Toafa, nie byle kogo, gdyż syna samego rabina Rzymu.

 

Israel Shamir tak pisał we wstępie do tej książki: Ariel Toaff urodził się w rodzinie głównego rabina Rzymu. Będąc profesorem religijnego uniwersytetu żydowskiego „Bar-Ilan”, znajdującego się w okolicach Tel Avivu, zyskał sławę dzięki fundamentalnym badaniom średniowiecznej historii Żydów. Trzytomowa praca Toaffa „Miłość, praca i śmierć”  (podtytuł „Życie Żydów w średniowiecznej Umbrii”) jest prawdziwą encyklopedią tego stosunkowo wąskiego tematu. Pracując nad książką, uczony odkrył, że średniowieczne gminy Żydów aszkenazyjskich w północnych Włoszech praktykowały szczególnie okrutną formę ofiarowywania ludzi. Rabini i ich wspólnicy łapali i zabijali chrześcijańskie dzieci, a krew ich wykorzystywali w magicznych rytuałach, starając się sprowadzić ducha zemsty na znienawidzonych Gojów.

 

 

Rzeczona praca została wydana przez naukowe wydawnictwo Il Mulino z Bolonii, które uchodzi za jedno z najbardziej renomowanych wydawnictw naukowych we Włoszech, specjalizujących się w wydawaniu podręczników akademickich i dzieł naukowych, co do których poziomu i warsztatu nie ma żadnych wątpliwości. Dwa dni przed opublikowaniem pracy Toaffa, w czołowym dzienniku włoskim Il Corriere della Sera, historyk Sergio Luzzatto - włoski żyd - tymi słowy - między innymi - recenzował pracę kolegi po fachu:

 

"Tak w Trydencie w 1475 r., jak też gdziekolwiek indziej w średniowiecznej Europie żydzi nie zawsze byli niewinnymi ofiarami. Na rozległym niemieckojęzycznym obszarze pomiędzy Renem, Dunajem i Adygą, mała grupa aszkenazyjskich fundamentalistycznych Żydów rzeczywiście dokonała wiele razy rytualnych ofiar z ludzi. Poruszając się z nadzwyczajną wprawą na obszarze historii, teologii i antropologii, Toaff ukazuje centralne znaczenie krwi w uroczystościach paschalnych: krwi baranka, upamiętnianie wyzwolenia z niewoli egipskiej, krwi pojawiającej się w obrzędzie obrzezania. Dlatego też podczas rytualnego posiłku paschalnego chleb był mieszany ze sproszkowaną krwią, a pewna jej ilość była rozpuszczana w winie zanim rozpoczynano recytowania 10 - ciu egipskich klątw. Dla fanatycznych żydów najlepiej nadawała się do tego sproszkowana krew chrześcijańskiego dziecka zabitego na tę okazję. Była to krew nowego baranka, konsumowana przy okazji składania sobie życzeń, których treścią było pognębienie i zemsta na prześladowcach, przeklętych wyznawcach fałszywej, kłamliwej religii chrześcijańskiej".

 

To właśnie krwawe ofiary z ludzi oraz lichwa i opisywana przez proroków degeneracja żydostwa były przyczyną wygnania ich z niemal wszystkich krajów Europy, niestety poza Polską, gdzie otrzymali wikt i opierunek oraz specjalne przywileje, jak dzisiaj Ukraińcy. Odwdzięczyli się w swoim stylu: zdradami Polski, złodziejstwem, mordami rytualnymi, a przede wszystkim przejęciem kraju gospodarza i sprowadzeniem go do roli obywatela drugiej kategorii, obecnie po Ukraińcach kategorii trzeciej, untermenschów.

 

Tymczasem Kamala Harris i jej równie żydowski mąż Doug Emhoff świętują Pesach w Białym Domu.

 

Żydzi są pamiętliwi i nigdy nie wybaczają. Uśmiechają się chytrze, kiwają głowami, mówią co innego, a myślą i robią co innego, a jeśli dłoń trzymają za plecami, to należy spodziewać się w niej noża, najpewniej rytualnego.  Na okazję do zemsty potrafią czekać całymi stuleciami, tak jak w przypadku króla Francji Ludwika IX Świętego.

 

Najważniejsze akty prawodawcze Ludwika to zakaz prywatnych wojen oraz zakaz uprawiania lichwy. Jakże by się dzisiaj przydały…  Znaleźli się tacy, którzy namawiali monarchę, aby uchylił uciążliwy dla żydów zakaz. Król jednak stanowczo odmówił argumentując, że lichwiarskie pożyczki są niesprawiedliwe i wyrządzają krzywdę jego poddanym. Ludwik ponoć nie znosił żydów (czemu trudno się dziwić), lecz pozwolił im spokojnie żyć we Francji, a nawet zajmować się handlem, lecz pod warunkiem wyrzeczenia się lichwy: „Dimittant usuras, aut omnes exeant de terra mea", co można przetłumaczyć „Wyrzeknijcie się lichwy, albo precz z mojego kraju”.  Nakazał ponadto zwrot dóbr swoich poddanych, które utracili oni na rzecz bezbożnych lichwiarzy. Czyniąc to Ludwik IX postępował według zaleceń Pisma Świętego, wyrażanych tak w Starym, jak i w Nowym Testamencie, a także wielokrotnie powtarzanych przez sobory powszechne, admonicje, dekretały oraz kapitularze. Wszystkie one zakazywały lichwy i skazywały na wieczne potępienie lichwiarzy, nakazując im zwrot skradzionych — tak brzmiała interpretacja — dóbr. W czasie panowania Ludwika teologicznej wykładni tego grzechu dokonał Tomasz z Akwinu, pisząc: „Brać lichwę za pożyczone pieniądze jest samo przez się grzechem, gdyż sprzedaje się to, czego się nie ma, a to jest oczywistym naruszeniem równości, na której polega sprawiedliwość".

 

Ludwik Święty był królem, który przywracał prawdziwą bogobojność i tępił występek. Był władcą prawdziwie pobożnym, dlatego też w jego państwie prawo nie zezwalało na proceder grzeszny w oczach Pana, dbając o zbawienie wieczne swoich poddanych. Właśnie ten aspekt rządów Ludwika IX — budowanie Królestwa Francji na wzór i podobieństwo Królestwa Bożego — był dla biografów najistotniejszy spośród ogółu praw wydawanych przez króla. Ludwik Święty był królem sprawiedliwym dlatego, że państwo swoje urządzał według prawa biblijnego.

 

Zatem choć Ludwik IX Święty, autentycznie święty, którego świętość została uznana przez Rzym, nie wygnał żydów z Francji, jak był powinien (zrobili to inni królowie Francji), to jednak żydzi znienawidzili go w sposób szczególny za odebranie im głównego narzędzia ucisku nad ludźmi, ponadto za  jego bogobojność i świętość.    

Okazja do zemsty nadarzyła się wraz z żydowską rewolucją we Francji, która miała nadać żydom prawa obywatelskie we Francji, przez co umożliwić zajmowanie urzędów publicznych. To wówczas jak wiemy został ścięty król Francji Ludwik XVI, wraz z pohańbioną uprzednio przez żydostwo małżonką Marią Antoniną.

 

 

Kwestię żydowskich mordów rytualnych znamy także doskonale w Polsce, choćby z przypadku ks. prof. Justyna Pranajtisa, hebraisty, znawcy talmudu i literatury żydowskiej, który był biegłym sądowym na słynnej rozprawie Menachema Mendela Bejlisa, żyda oskarżonego w 1911r. o dokonanie mordu rytualnego na  trzynastoletnim chłopcu Andrzeju Juszczyńskim. Prof. Pranajtis badał rany zadane chłopcu i stwierdził ponad wszelką wątpliwość, że padł on ofiarą żydowskiego mordu rytualnego.