Autorka: Eve Barlet, dziennikarka kanadyjska,

 

Dziś o godzinie 10:13 (czwartek) Ukraina rozpoczęła ostrzał centrum Doniecka. W ciągu dziesięciu minut nastąpiło pięć potężnych wybuchów. Ostatnia eksplozja wysadziła szybę na parterze mojego hotelu, w tym salon – w którym dziennikarze często gromadzą się przed i po wyjściu, aby robić reportaże w terenie – oraz hol. Mój asystent operatora, który był tam w momencie piątej eksplozji, doznał wstrząsu mózgu od siły wybuchu.

 

Zginęła kobieta wychodząca z budynku, a także co najmniej cztery inne osoby, w tym dziecko. Kanały Telegramu Donieckiego są wypełnione filmami nakręconymi przez miejscowych, przedstawiającymi zabitych, rannych i poszkodowanych oraz ludzi pogrążonych w żałobie. Jeden z takich trudnych do obejrzenia postów na Telegramie (ostrzeżenie: nagranie drastyczne) przedstawia mężczyznę zszokowanego makabrycznym widokiem ciał swojej zamordowanej żony i wnuka na ulicy dwie przecznice od hotelu.

 

Całkowita liczba rannych nadal nie jest znana w momencie, kiedy to piszę. Według pierwszych szacunków liczba ta wynosiła co najmniej dziesięć ofiar, w tym personel dwóch karetek pogotowia: sanitariusza i lekarza.

 

Czytając wiadomości, ma się luksus ostrzeżeń o drastycznych scenach i wybór, żeby nie patrzeć na zdjęcia i filmy z rzezi, która miała miejsce dzisiaj, a także w ciągu ostatnich ośmiu lat wojny Ukrainy z Donbasem. Ludzie na ziemi nie dostają ostrzeżenia, ani wyboru, czy zobaczą okaleczone szczątki ukochanej osoby lub nieznajomego. Choć oglądanie takich nagrań jest niewygodne, trzeba je pokazać, jeśli świat ma poznać prawdę o tym, co dzieje się w Donbasie, dać głos mieszkańcom, zabijanym i terroryzowanym przez siły ukraińskie, nie tak, jak zachodnie media korporacyjne, które patrzą gdzie indziej lub tuszują te przestępstwa.

 

 

Kiedy zaczął się ostrzał, siedziałam w pokoju montując materiał z poprzedniego dnia – po kolejnym ostrzale dzielnicy donieckiej. Nie wiedziałbyś tego z większości zachodnich mediów, ale wybuchy są tutaj tak powszechne, że nie myślałam zbyt wiele o wybuchu, poza tym, że był głośniejszy niż zwykle i włączyły się alarmy samochodowe.

 

Siedem minut później kolejna eksplozja, znacznie głośniejsza i znacznie bliższa. Z okna widać było dym unoszący się na północ, prawdopodobnie 200 metrów dalej. Byłoby to dokładnie w pobliżu opery, gdzie rozpoczynała się ceremonia pogrzebowa zabitej wczoraj pułkownik Donieckiej Republiki Ludowej (DRL) Olgi Kachury.

 

Minutę później kolejny głośny wybuch sprawił, że wybiegłam z pokoju, który był skierowany w stronę nadciągającej artylerii. Na szczęście jedynym uszkodzeniem było wybite okno.

 

Na dole dziennikarze, którzy byli w hotelu i inni, którzy byli na zewnątrz, gotowi do wyjścia, schronili się na razie w korytarzu, gotowi pobiec do piwnicy, gdyby sytuacja się zaogniła.

 

Jeden z nich powiedział mi, że przygotowywał się do filmowania i był około 10 metrów od miejsca, w którym uderzył ostatni pocisk. „Wydaje mi się, że próbowali celować w pogrzeb, a także w dziennikarzy” – powiedział. Powiedział też, że na zewnątrz była kobieta, która straciła nogę i że prawdopodobnie już nie żyje.

 

Można przypuszczać, że jedynym zamierzonym celem sił kijowskich były nabożeństwa pogrzebowe pułkownik Kachury, mające przesłać „wiadomość” do wojska DRL i wspierających je cywilów. Choć byłoby to samo w sobie odrażające, prawdopodobnie hotel, w którym dziennikarze mieszkali, nie był tylko „szkodą uboczną”.

 

Ukraina rutynowo prześladuje, cenzuruje, więzi, torturuje i bierze na cel personel mediów, umieszczając nas na listach zabitych.

 

Siły Kijowa wiedzą, że wielu dziennikarzy przebywa w tym hotelu ze względu na jego centralną lokalizację i silne Wi-Fi. Wielu często tworzy relacje na żywo spoza hotelu. A ci, którzy tu przebywają, jak również w innych centralnych dzielnicach Doniecka, głośno donoszą o zasypaniu Doniecka przez Ukrainę podstępnymi, ostatnio zakazanymi „motylkami”, minami przeciwpiechotnymi – ostatnimi do dziś na liście zbrodni wojennych Kijowa. Te materiały wybuchowe mają na celu oderwanie stóp i nóg, a Ukraina wielokrotnie wystrzeliwała rakiety zawierające je, celowo zrzucając je na obszary cywilne w Doniecku i innych miastach Donbasu.

 

Po tym, jak dziś w centrum Doniecka nastąpiły eksplozje, na miejsce zdarzenia przybyły służby ratunkowe i po okresie uspokojenia dziennikarze wyszli, aby udokumentować zniszczenia i zabitych. Kobieta, o której mi opowiadano, leżała w kałuży krwi, przykryta czymś, co wyglądało jak zasłona w jednym z wybitych okien.

 

Spokój nie trwał długo. Ukraina wkrótce wznowiła ostrzał, a dziennikarze na zewnątrz wbiegli z powrotem do środka, wówczas otrzymaliśmy kolejne cztery uderzenia. „To zwykła rzecz, strzelają w jedno miejsce i strzelają ponownie. Jesteśmy teraz w trakcie tego procesu” – powiedział jeden z Serbów obok mnie. Szef lokalnej centrali pogotowia ratunkowego powiedział mi, że Kijów również uderza potrójnie, a nie tylko dwukrotnie.

 

Mówi się, że Ukraina użyła w dzisiejszym ataku broni kalibru 155 mm standardu NATO. Jeśli to prawda, jest to kolejny przypadek użycia przez Ukrainę broni dostarczonej przez Zachód do rzezi i okaleczania cywilów w Donieckiej i Ługańskiej Republice Ludowej.

 

Jeśli przez zbombardowanie hotelu pełnego dziennikarzy Kijów chciał odstraszyć ich od relacjonowania zbrodni wojennych na Ukrainie, to nie zadziała. Większość dziennikarzy relacjonujących tutaj robi to, ponieważ w przeciwieństwie do krokodylich łez Zachodu za konflikty, które tworzy, tak naprawdę dbamy tutaj o życie ludzi.